De avond ervoor…

Vanavond was het de avond voor mijn leven gaat veranderen. Ik weet, ook dit heb ik wel eens eerder geschreven, maar ik ben nu gemotiveerder dan ooit. Zelfs gemotiveerder dan dat ik in januari was. Meer gedreven dan voorheen. Heb duidelijkere doelen voor mezelf. En die doelen zal ik hier eens op een rijtje zetten:

~ Ik wil een gezonder leven leiden
~ Ik wil me prettiger voelen in mijn lijf
~ Ik wil me zekerder voelen
~ Ik wil meer zelfvertrouwen hebben
~ Ik wil me niet meer hoeven te schamen voor mijn gewicht
~ Ik wil een betere conditie
~ Ik wil een fitte mama zijn voor Bjarne
~ Ik wil een gezond lichaam hebben waarin, in de toekomst wellicht een kindje kan groeien

Genoeg redenen dacht ik zo. En dus gaan we vanaf morgen weer met de weegschaal in de weer om te controleren of we ons aan de hoeveelheden houden die Sonja aangeeft. Want, wees nou eerlijk voor zo’n mooi mannetje wil toch iedereen fit, gezond en zelfverzekerd zijn?

Advertenties

MAMABLOG | Leuke herinnering

Zondag middag. In tegenstelling tot, wat ik op Facebook begrijp, een groot deel van de rest van het land is het hier een druilerige middag. Ach ja, regen hadden we ja toch nog niet gehad… Hier aan de muur hadden we de kaarten nog hangen die we gekregen hadden na de geboorte van Bjarne. En op deze zondagmiddag vonden wij het dan toch maar eens tijd om de kaarten van de muur af te halen. De kaarten gaan we natuurlijk inplakken in een album, maar we vonden het leuk om er nog een herinnering mee te gaan maken. En dus werd de kamer leeggeruimd zodat we een grotere ruimte hadden voor de ruim 100(!) kaarten. Vervolgens hebben we de kaarten in een hartvorm gelegd en vervolgens gezorgd dat er zoveel mogelijk grond bedekt werd met kaarten.

 

Daarna was het tijd om Bjarne uit de box te halen. Hij was toch wakker en had al grootse praatjes dus hebben we hem gepakt en met hem een paar hele mooie foto’s gemaakt liggend op, en tussen de kaarten. We kregen alle tijd van Bjarne om de foto’s te maken en hij vond het nog leuk ook. Vooral het schuiven van zijn voetjes op de kaarten leverde bij hem groots plezier op. Na het maken van de foto’s hebben we deze weer opgeruimd en in een kartonnen doos gestopt zodat we hier binnenkort een mooi boek van kunnen maken.

In memorian: Marco Simoncelli

Dit weekend was het weer zover. De 84^e TT van Assen. De Tourist Trophy op de `Cathedral of speed` oftewel het TT-circuit in Assen. En uiteraard gingen ook Daphne en ik dit jaar weer naar de baan. Ivm vakantie voor het aflopen van mijn contract waren we hier dit jaar de hele week. Dus nog langer de tijd om te genieten van het festijn rondom de races op zaterdag. Helaas was er dit jaar wel een teleurstellend programma voor het TT festival. Hopelijk wordt dat volgend jaar wel weer leuker dan dit jaar. Het was daardoor waarschijnlijk zo nu en dan ook wel rustiger in het centrum. Al vond ik de motordemonstraties en natuurlijk de nightride wel weer geweldig.

De TT heeft voor ons sinds een jaar of 5 ook een andere traditie. Namelijk met een aantal vrienden lekker gaan eten bij Bella Italia in Assen. Het is daar altijd druk en men doet op de vrijdag voorafgaand aan de TT niet aan reserveren. Wanneer je daar dan wilt eten die avond, dan moet je je melden bij iemand van de security en die gaat dan kijken voor een tafel voor je. Aangezien wij met 6 personen waren, moest men wel even kijken dat twee tafels samengevoegd werden. En dat zou wel even kunnen duren aldus de security man. Maar uiteindelijk hebben we misschien of 10 minuten gewacht en was er een plek beschikbaar voor ons. En dus konden we heerlijk gaan eten en genieten van onze pizza’s, lasagne en scalloppa a la vino blanc.

Op een gegeven moment liep naar de tafel naast ons iemand met gratis t-shirts, pruiken en zonnenbrillen. De combinatie van die 3 zorgde ervoor dat mensen die dat droegen eruit gingen zien als Marco Simoncelli. Een coureur die helaas in 2011 tijdens een race overleed. Maar nog altijd leeft hij voort in de gedachten van de fans. Daarnaast leeft zijn gedachtengoed ook voort in de stichting die hij zelf heeft opgericht en wat nu door anderen voortgezet wordt. En ik vond het wel mooi om voor Bjarne ook een shirt te hebben. Dus heb ik aan die persoon gevraagd of ik voor Bjarne een shirt mocht hebben. Normaal waren die shirts alleen voor kinderen die tijdens de TT nacht rondliepen, maar ik kreeg toch een shirt met daarbij de vraag om wel een foto te sturen als we Bjarne het shirt aan hadden gedaan. Dat het shirt een maat XXXL was, mag daarbij de pret niet drukken. En dus hebben wij ons mannetje zaterdag morgen het shirt aangedaan en de foto al via de app verstuurd. De foto’s zijn voor hunzelf, maar ik ga jullie natuurlijk niet onthouden van Bjarne in “zijn” Supersic shirt.

En als hij later groot is en snapt wat de motorsport is, dan zal ik hem ook vertellen wie Marco Simoncelli was.

Family Friday | Wat een rijkdom!

Gisteren hadden we alweer feest. Alweer? Ja, alweer. Gisteren was namelijk de moeder van mijn moeder jarig. Zij heeft de respectabele leeftijd van 77 bereikt.

Foto: Janny Heres

 

Maar dat is één feestje zal je denken. En dat klopt.

Afgelopen zondag hadden wij namelijk ook al feest. Toen was de moeder van mijn vader jarig. Zij haalde de respectabele leeftijd van 90!

Foto: Barnessy Heres

En afgelopen zaterdag was mijn middelste nichtje jarig. Zij behaalde de leeftijd van 2 jaar. Dus volop feest binnen onze familie deze week.

Bovendien is het vandaag PRECIES 4 maanden geleden dat onze zoon Bjarne Tim geboren is. Ongelofelijk hoe snel een kindje veranderd in zo’n korte tijd.

Foto en bewerking: Daphne Schmitz-Heres

Foto: Daphne Schmitz-heres

 

En dan is er natuurlijk nog HET volksfeest hier in Assen dit weekeinde. De TT. Helaas valt (vind ik dan) het programma van de feestavonden vies tegen en lijkt het weer voor zaterdag niet veel goeds te beloven… Het gaat zaterdag een ongetwijfeld super gezellige dag worden. Ach en één ding scheelt… Wanneer het om 14.00 uur regent… Dan is de kans heel groot dat Valentino Rossi de winst gaat pakken. In elk geval zal het aan de supporters niet liggen 😀

Foto: Daphne Schmitz-Heres

 

Family Friday | MAMABLOG | De kracht van de herkenning

Bjarne Tim is inmiddels alweer 9 weken oud. Ik blijf het zeggen… Wat gaat de tijd toch snel. En wat is hij in die 9 weken al veel veranderd. Wij zien dat natuurlijk minder snel zo op het oog, maar als ik foto’s terug kijk dan is het echt al een verschil van dag en nacht. Een overzicht in foto’s van de afgelopen weken:

Lachen doet meneertje al een paar weken. Eerst vooral per ongeluk als gelaatstrekken, maar nu begint hij ook echt gericht te lachen naar ons en mensen die hij vaker ziet. Verder is heel goed te merken dat alle spieren sterker worden. Niet alleen merkbaar aan de greep van zijn handjes, maar ook aan het nekje. We merken heel goed dat hij daar steeds meer controle over krijgt.

Maar we merken ook dat Bjarne steeds meer op ontdekking gaat. Even voelen in de box naar de knuffels daar. Even spelen met wat we toevallig dichtbij leggen. Spelen is nu nog meer voelen, maar vooral lichte dingen verplaatst Bjarne al wel. Soms toch ook wel per ongeluk, of net even zo dat hij het niet leuk vindt, maar toch.

Afgelopen week konden we ook weer een stap van het lijstje afvinken. Bjarne kreeg de eerste prikjes op het consultatiebureau. Hij heeft het geweldig gedaan, heeft even gehuild bij het zetten van de injecties, maar verder ook niet meer. En ook daarna heeft hij nergens last van gehad. Dus het is prima verlopen.

Het eerste echte restaurant bezoek (de Mac drek tel ik maar even niet mee als restaurant) heeft Bjarne ook achter de rug inmiddels. Afgelopen woensdag zijn Daphne en ik met een goede vriend van ons gaan wokken en natuurlijk ging Bjarne mee. Want waar de mama’s gaan, daar gaat Bjarne. Of het moet echt niet mogelijk zijn dat hij mee gaat natuurlijk, dan is het een ander verhaal. In het wokrestaurant heet hij alleen maar om zich heen gekeken. Pas toen wij naar huis gingen, viel meneer in slaap haha.

Sunny Sunday | Pasen 2014

Pasen 2014. Een nieuw Pasen voor ons. Een jaar geleden rond Pasen waren we nog aan het balen dat er een poging niet gelukt was en nu vierden we dit als gezin met ons drietjes. Bijzonder. Net zoals alle feestdagen bijzonder zullen zijn. Want alles is op een bepaalde manier natuurlijk een eerste keer.

Pasen. Wederopstanding. Een nieuw begin. Of, zoals wij deze dag binnen het Apostolisch Genootschap ook wel noemen dag van verbondsvernieuwing. Wellicht gebruik ik overigens nu een verouderde term, maar wat ik van Pasen weet in mijn eigen directe kring is dat we ’s morgens altijd naar de dienst gingen. Daar was dan speciaal voor de Pasen door verschillende koren wat ingestudeerd. Na de dienst kwam er dan vaak een bus voor de mensen die naar Rotterdam mochten voor een landelijk samenzijn. Een aantal jaren geleden mocht ik daar ook een keer heen. Dat kwam omdat ik toen meezong in een jeugdkoor wat gevraagd was daar te zingen. En nog altijd heb ik daar herinneringen aan.

Een nieuw begin. Ook zichtbaar in de natuur. Bomen en planten bloeien weer op, dagen worden langer en nieuw leven dient zich aan in de dierenwereld. Heel de wereld ontwaakt uit een periode van donkere dagen, komt weer tot leven.

Natuurlijk hoort bij Pasen ook het beschilderen van eieren. En het zoeken van diezelfde eieren. Al zal vooral dat laatste nog wel even duren voor we dat hier thuis kunnen doen. Of we moeten ze al voor elkaar verstoppen, maar het is natuurlijk leuker als Bjarne kan gaan zoeken. Dus wat dat betreft kijk ik al uit naar een van de komende jaren.

Family Friday | MAMABLOG | Een bijzondere morgen

13 april 2014. Een bijzondere morgen. Bij ons thuis werd vroeg opgestaan, althans door mij. Daphne kon nog even blijven liggen aangezien ik eerst mezelf zou verzorgen en daarna Bjarne. Daarna was de badkamer pas vrij voor Daphne. Dus die had nog even de tijd. Nadat ik mezelf verzorgd had, heb ik Bjarne een pyama aangetrokken en de fles gegeven. Vervolgens snel zelf wat gegeten (voor zover ik wat naar binnen kreeg door de spanning haha.) Nadat wij gegeten hadden kwamen de eerste gasten bij ons thuis. Die zouden achter ons aanrijden naar het gebouw. Ik ben toen snel naar boven gegaan om Bjarne zijn echte kleren voor de doop aan te doen. Uiteindelijk vertrokken we iets later dan ik gepland had naar het gebouw. Maar dit had wel weer als voordeel dat Daphne en ik nu in één auto konden en niet allebei hoefden te rijden.

Eenmaal in het gebouw heb ik Bjarne naar de jongste jeugd gebracht en heeft Daphne hem daar het jasje uitgedaan en dergelijke. Zelf ben ik gelijk met Frans-Willem naar de grote zaal gegaan om zijn keyboard op te zetten en te zorgen dat ook de microfoon aan de juiste kant van de zaal kwam te staan. Wel rekening houdend met de beamer die aanstond, zodat de microfoon en het keyboard zo min mogelijk in de weg zouden staan. Op het moment supreme zouden we alles wel bij elkaar zetten.

Stijf van de zenuwen zag ik vervolgens vrienden, buren en kennissen achter in de zaal zitten. De enigen die ik niet zag… waren mijn ouders… En het liep toch al aardig richting half 10. Maar nadat ik nog eens goed door de zaal keek, zag ik dat ze redelijk vooraan zaten. Wat een opluchting, ze waren er. Toen ik naar ze toe liep hoorde ik van mijn moeder dat ze er al even waren. Dus bij het opzetten van het keyboard ben ik continue voorbij gelopen zonder ze te zien haha.

De Eredienst ging voorbij en het werd tijd voor de doop. Wij mochten Bjarne gaan halen bij de jongste jeugd en samen met hem als eerste de zaal in lopen. En toen moest ik er toch echt aan gaan geloven. Ik mocht echt gaan doen wat ik me voorgenomen had. En daarmee gelijk mijn angsten en onzekerheden van me afgooien. Ik mocht voor ons mannetje gaan zingen. Ik heb tijdens het zingen continue in mijn boek gekeken. Nou ja, heel even keek ik op, naar het licht van de beamer. Zo zag ik uiteindelijk nog niets van de zaal en kon ik toch rustig blijven. En het zingen ging goed. De opluchting was aan het einde dan ook groot en het laatste zinnetje waar de tranen toch kwamen, is toch ook ergens wel weer mooi. Want het gevoel bij dit liedje zat heel diep.

Na het zingen wierp ik dan wel een blik in de zaal en zag ik hier en daar ook tranen. Niet dat het me daar om te doen was natuurlijk, maar het was wel heel mooi voor mij om te zien dat ik mensen geraakt had met het zingen. Uiteindelijk hoop je natuurlijk wel dat datgene wat je aanbied ook over komt. Maar dat is volgens mij wel echt gelukt. Ik ben er in elk geval trots op en kijk met een heel goed gevoel terug op de doop.

Daarna thuis hadden we met een aantal mensen die wij uitgenodigd hadden nog koffie, taart en een keine high tea. Het was super gezellig en een hele mooie dag!!! De foto’s hieronder zeggen denk ik genoeg.

Family Friday | MAMABLOG | Wat een leven

Wat heeft een kind toch een ogenschijnlijk zorgeloos leven. Slapen, drinken, poepen en plassen. Dat is waar het leven om draait. Ja, en af en toe even glimlachen als je tevreden bent of huilen als het je niet snel genoeg gaat. Of kijken naar… Lampjes… Dat is wat Bjarne nu uitgevonden heeft. Lampjes die bollen met licht zijn voor een kind blijkbaar heel interessant. Het hoofd kan niet vreemd genoeg gedraaid worden om te kunnen kijken.

Nu hij alweer 6 weken is, merk je ook dat hij echt gaat reageren. Wanneer ik thuis kom van het werk en ik laat mijn stem horen in de kamer, dan zie je het hoofdje mijn kant op gaan als teken van herkenning van mijn stem. En het ontdekken begint nu langzaam. Zo heeft Bjarne afgelopen week een hele tijd een knuffel/kussen aap geaaid. En de mobile boven de box krijgt vaste aandacht zodra we meneertje in de box leggen.

Heerlijk die veranderingen al mis ik doordat ik natuurlijk werk ook wel regelmatig wat. Maar gelukkig is er dan what’s app om mij van de laatste foto’s te voorzien. Zoals bijvoorbeeld die van de eerste glimlach, waar ik overigens wel bij was.

Family Friday | MAMABLOG | Nu ook officieel

Afgelopen dinsdag schreef ik op mijn blog natuurlijk al over de wetswijziging die het mogelijk heeft gemaakt dat ook ik op papier nu de mama ben van Bjarne Tim. Maar toen was ik dat nog niet. Nu wel. Dus daarom vandaag nogmaals een blog over dit, voor ons, zo belangrijke onderwerp. Belangrijk omdat wij nu vrijwel dezelfde rechten hebben als een heterogezin. Bovendien scheelt dit ons een langdurige en vooral dure adoptieprocedure. Deze nam normaal 2 tot 6 maanden in beslag en kostte ruim 1000 tot 2000 euro. En dan heb ik het puur over vastliggende gegevens. Nog niet over de emotionele belasting van een procedure om gelijke rechten te krijgen over dat kindje wat voor jou gevoel gewoon al zo helemaal van jou en je partner is.

Debat

 Vorig jaar heb ik voor het eerst van mijn leven een debat van de eerste kamer gevolgd. Niet omdat ik zo graag wilde weten hoe het daar in zijn werk ging maar omdat dat debat ging over de eventuele wetswijziging. Ik heb het hele debat gevolgd, maar aan het einde was ik nog niet zeker van wat er besloten was. Maar het bleek dat een week later een stemming zou zijn die, op basis van het debat, slechts een formaliteit leek.

1 april; GEEN grap!

 Op 1 april was het dan eindelijk zover. De wetswijziging was ingegaan. ‘S morgens hoorde ik op het nieuws al de blijde berichten dat de eerste erkenningen een feit waren. Het was geen grap! Het was echt. Bij onze gemeente bleken de systemen niet op orde door de overgang van Windows xp naar 7. Dus wij konden nog niet terecht.
Uiteindelijk mochten wij woensdag 2 april rond half 5 komen om de akte te ondertekenen. Een simpele, maar o zo belangrijke handeling. Wat wij in ons hart al waren, zijn we nu ook op papier: allebei mama. Leuke bijkomstigheid is dat wij in Landgraaf de primeur hadden.

Family Friday | MAMABLOG | Een verre reis

Het is weer vrijdag!!! Dus dat betekent weer een blog over het familie leven. Afgelopen weekend zijn wij voor het eerst met Bjarne een flink eind weg geweest. Wij gingen namelijk van Landgraaf naar Assen. Daar woont mijn familie en aangezien mijn zusje bevallen is van een dochter Celesta Romee op 17 maart gingen we dus op kraamvisite. En ja, dan blijven we natuurlijk gelijk het hele weekend.

Aangezien ik vrijdag toch al vrij had vanwege het consultatiebureau, zijn we op tijd vertrokken. Gelukkig was het redelijk rustig onderweg. Vanwege de keizersnede mag Daphne namelijk nog niet rijden. En dus moest ik in haar auto rijden… De auto waar ik normaal nooit in rijd. Hele visioenen had ik ’s nachts al gehad. De grootste ongelukken had ik gezien, maar het ging eigenlijk heel goed. We kwamen veilig aan en ook veilig weer terug.

En Bjarne? Die was een voorbeeldige baby en lag heerlijk te slapen in de maxicosi.